Dzon Fidzerald Kenedi

Za Ce Gevaru, Dzon Fidzerald Kenedi (1917 – 1063) bio je  jedan od rivala, odmah uz Batistu. Dvije godine nakon kubanske revelucije, Kenedi je postao 35-ti predsjednik SAD. Izbjegao je sukob sa SSSR-om. Ulagao je mnogo energije u ocuvavanje svjetskog mira. Nasuprot tome zadrzao je agresivan odnos svojih predhodnika  u odnosu prema Latinskoj Americi cak i odobrio plan za invaziju na Kubu.

Jedan od razloga sto su se u velikoj mjeri SAD uplitale u probleme Latinske Amerike, bile su znacajne investicije koje su dolazile od SAD. Velike americke korporacije mnogo su ulagale u juznoj Americi. Zbog toga SAD nisu mogle mirno da gledaju razvoj dogadjaja na Kubi. Amerikanci su bili agresivni prema Cegevarinim agrarnim reformama, koje su nalagale da zemlja  bude oduzeta bogatasima i poklonjena siromasnima. SAD su uspjesno finansirale prevrat u Gvatemalida bi bile sigurne da te reforme nikad nece biti sprovedene.

Iz istog razloga Amerika je opstruirala kubansku  politiku. To je dovelo do toga da se Kuba u potpunosti prikloni SSSR i umalo do nuklearnog sukoba dve supersile.

Dosavsi na samu ivicu katastrofalnog rata, Kenedi je objavio svoju namjeru da promovise svjetski mir. Rekao je da pravi mir nikad ne bi bio uspostavljen da SAD vojno ne podrzava  miroljubive rezime pojedinih zemalja.

„Upotreba dijagola za razresavanje problema i sporo vojno sirenje koriste i Sjedinjenim Drzavama i Sovjetskom Savezu“, rekao je Kenedi promovisuci svoj prijedlog za razoruzanje. Najavio je da ce SAD obustaviti nuklearne probe.

Ova izjava izazvala je velike polemike u SAD. Kinzervativci su mislili da naginje komunizmu, a neki su tvrdili da je to razlog zasto je ubijen. Ovo bi znacilo da je njegovo ubistvo u  Dalasu direktna posjedica kubanske revolucije. Kenedi je kubanske revolucionare smatrao velikim neprijateljima.

Prvi koraci SKOJ-a

Od  prvog svjetskog rata nisu postojale posebne omladinske organizacije kao dio radničkog pokreta. Takve organizacije javljaju se neposredno po završetku rata pod utjecajem revolucionarne plime, koja ubrzo zahvata sve slojeve omladine. Prve omladinske organizacije, vijeća i klubove, stvaraju đaci i studenti u Zagrebu i Beogradu. Mladi ljudi koji se aktiviraju u vrijeme revolucionarnog vrenja u svijetu i zemlji prihvaćaju revolucionarne ideje i mnogi od njih brzo izrastaju u najdosljednije pobornike komunističke akcije.

Poslije stvaranja većeg broja omladinskih organizacija u Zagrebu je 10. oktobra 1919. održana osnivačka konferencija Saveza komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ), koja se izjasnila za samostalnu ali čvrsto idejno i politički povezanu organizaciju sa Socijalističkom radničkom partijom Jugoslavije ('komunista). Juna 1920. godine održan je u Beogradu prvi kongres SKOJ-a na kojem je prihvaćen Program. SKOJ je pristupio Komunističkoj omladinskoj internacionali. Tada su pored studentskih i đačkih, počele da se stvaraju i organizacije SKOJ-a među radničkom omladinom, pa je ubrzo prihvaćen stav da se stvaraju jedinstvene organizacije SKOJ-a, koje će podjednako okupljati radničku i intelektualnu omladinu.

I u pitanju rada sa omladinom, kao i po nekim drugim pitanjima, u ovom periodu Partija nije imala jasnije razrađene stavove niti je pridavala odgovarajući značaj okupljanju i organiziranju širokih omladinskih masa. Zbog toga je SKOJ usprkos revolucionarnoj plimi ostao uska organizacija sa oko 3.000 članova.

Grupa delegata na Prvom kongresu SKOJ-a, jun 1920. 

Milovanović Dragoljub, sekretar centralne uprave SKOJ-a 

 

Ujedinjenje KPJ ( III dio)

Delegati  I balkanske konferencije

Filipović Filip, sekretar partijskog vijeća SRPJ (k)

 Proslava 01. maja na Cetinju 1920. godine

Ujedinjenje Partije ( II dio)

Čeč Tonka bila je  sekretar Predsjedništva Prve skupštine slovenačkih komunista (april1920. godine Ljubljana)

Filipović Filip, sekretar partijskog vijeća SRPJ (k)

Cvijić Đuro, član centralnog partijskog vijeća, izabran na kongresu ujedinjenja

Stvaranje KPJ

Pod utjecajem oktobarske revolucije i revolucionarnog previranja u zemlji brzo se širio proces radikalizacije u tek obnovljenim socijaldemokratskim partijama. U tim partijama, koje do 1914. godine svojim programima i aktivnošću nisu prevazišle tradicionalne okvire reformističke misli i prakse karakteristične za Drugu internacionalu, afirmiraju se i odnose prevagu pobornici revolucionarnih koncepcija. Taj je proces išao kroz oštre sukobe na nekim najvažnijim pitanjima. Najprije i najsnažnije došao je do izražaja na pitanju odnosa prema oktobarskoj revoluciji, a zatim na pitanjima unutrašnjeg razvitka. Dok su snage krajnje desnice pozdravile ujedinjenje i prihvatile koncepciju »nacionalne koncentracije«, šaljući svoje predstavnike u pokrajinske i centralnu vladu, snage ljevice su još u decembru 1918. godine pokrenule inicijativu za ujedinjenje jugoslavenskog proletarijata na borbenoj klasnoj osnovi. U vodstvima partija Srbije, Bosne i Hercegovine i Dalmacije prevagu su odnijele pristalice »nepomirljive klasne borbe« i ove stranke su već početkom 1919. godine povele akciju za ujedinjenje. U vodstvu socijaldemokratske stranke Hrvatske i Slavonije, u kome su prevagu imali ministerijalisti, ubrzo je došlo do rascjepa, a zatim i do izjašnjavanja gotovo svih organizacija stranke za ujedinjenje radničkog pokreta na klasnoj osnovi. Borba s desničarskim vodstvom u socijaldemokratskoj partiji Slovenije okončana je aprila 1920. godine. Obnovljene i novoformirane socijalističke organizacije u Makedoniji i Crnoj Gori također su se izjasnile za ujedinjenje jugoslavenskog proletarijata na principima klasne borbe.

Kongres ujedinjenja socijaldemokratskih partija u jedinstvenu jugoslavensku partiju održan je od 20. do 23. aprila 1919. godine u Beogradu. Kongres nije samo manifestirao jedinstvo pristalica klasne borbe .protiv desnih snaga koje su pošle putem suradnje s buržoazijom, već je na njemu snažno izraženo revolucionarno raspoloženje radnih masa i njihova težnja za dubokim socijalnim promjenama. Zato se kongres, usprkos još uvijek vladajućim socijaldemokratskim idejnim i organizacionim shvaćanjima koja su bila osnova mnogih usvojenih odluka, izjasnio za revolucionarni put ka vlasti i za pristupanje nove Socijalističke radničke partije Jugoslavije (komunista) tek osnovanoj Trećoj komunističkoj internacionali.

Stvaranje Partije i njeno brzo prodiranje u politički život zemlje u uslovima revolucionarne plime pogodovalo je jačanju postojećih i obrazovanju novih organizacija. Ovo je omogućilo da se u Makedoniji formira januara 1920. godine pokrajinsko rukovodstvo, a u aprilu iste godine i oblasno rukovodstvo za Crnu Goru. Tada je Partija imala preko 60.000 članova. Stvaranje Partije i njeno brzo prodiranje u politički život zemlje u uslovima revolucionarne plime pogodovalo je jačanju postojećih i obrazovanju novih organizacija. Ovo je omogućilo da se u Makedoniji formira januara 1920. godine pokrajinsko rukovodstvo, a u aprilu iste godine i oblasno rukovodstvo za Crnu Goru. Tada je Partija imala preko 60.000 članova.

Stanovnistvo Juzne Amerike

Juznu Ameriku naseljavaju Indijanci, kreolci, mestici, mulati. zambosi, crnci i druge mnogobrojne rase. Indijanci su prvi naseljavali ovu oblast. prije dolaska Evropljana.
Kreolci su bjelci rodjeni u Juznoj Americi, mestici su nastali iz veze bjelaca i Indijanaca, mulati su polubjelci- polucrnci, a zambosi rodjeni u vezi crnaca i Indijanaca.
Ova mjesavina rasa na kontinentu nije slucajna. nekada davno Indijanci su bili jedini narod na kontinentu., ali su dolaskom bjelaca na kontinent nestali Inke i Askeci. Bjelci su porobili prezivjele domoroce i doveli africke crnce. kao radnu snagu.
svaka rasa ima odredjen status. Kreolci su na vrhu drustvene hijerarhije, za njima su mestici, mulati, crnci, zambosi i Indijanci. Ovaj rasisticki sistem vise ne postoji., ali rasni sastav nacije sigurno je doprinionekim revolucijama, koje su izbile na tlu Latinske Amerike.

Doktorove lose navike

"Vojnici posebno cijene duhan. kada usamljeni vojnik nadje nekoliko trenutaka za odmor, duhan mu postaje najbolji prijatelj" napisao je Gevara u svojoj knjizi.

Iako je patio od astme Gevara je bio strastveni pusac. poceo je pusiti nakon dolaska na Kubu, jer je to bio efikasan nacin da se odbrani od komaraca. uskoro je ovo nuzno zlo postala navika. Uvijek je pusio kubanske cigarete, sto ce postati njegov prepoznatljiv simbol. Ipak duhan je nanosio stetu njegovim bolesnim plucima.

Odmah nakon okoncanja revolucije, zbog otkazivanja pluca primljen je u bolnicu, gdje su doktori otkrili veliki tumor na desnom plucnom krilu.

Zabrinut zbog Gevarinog zdravlja Kastro mu je ponudio vilu na obali da bi se oporaviio. Gevara je odbio, nije imao namjeru da se odmara. zalio se da je vila prebogata i nije se odrekao svojih navika ignorisuci savjete trojice ljekara. Na kraju nakon velike svadje, bila mu je dopustena jesdna cigara dnevno. iako je i sam bio ljekar nije mario za sopstveno tijelo.